Annandale (2002) werd gecomponeerd in opdracht van het SPECTRA ensemble. In dit stuk zoek ik naar de grenzen van de perceptie van melodie en polyfonie. Het werk is opgebouwd in twee delen. In het eerste deel evolueert het stemmenweefsel naar een cluster waaruit dan, in het tweede deel, een melodisch gegeven ontwikkelt. Door het trage tempo en de stilte verkrijgt dit stuk een passief-actieve sfeer - of was het andersom?