Techno Park is een grootschalige compositie voor een ensemble van acht uitvoerders: basklarinet (ook klarinet), contrabasklarinet (ook basklarinet), elektrische 7-string sustainer gitaar (ook resonator mandolin), elektrische 6-string sustainer gitaar (ook basgitaar), accordeon, cello, percussie, en klavieren (piano, clavecimbel en Fender Rhodes: één uitvoerder), en lo-fi electronica. Zoals in al mijn recente werken organiseren de musici zich onderling (zonder ‘dirigent’). Dit werk kwam tot stand in een samenwerkingsverband met Champ d’Action.Techno Park presenteert mijn ambiguë relatie met ‘technologie’. ‘Technologie’ heeft te maken met stabilisatie, identiteit, uniformiteit, systematiek, ‘disembodiment’ en controle. Mijn desinteresse in het creëren van muziek die op deze concepten (impliciet of expliciet) geschraagd is, uit zich niet in een afkeer van ‘technologie’ (een terugkeer naar het ‘pre-technologische’, wat dat ook moge zijn!). Integendeel, alhoewel ‘technologie’ gestuurd wordt door een haast dogmatisch geloof in ‘total control’, is het mijn overtuiging dat elke stap in die richting in exponentiële mate nieuwe velden openlegt, die niet gekenmerkt worden door stabiliteit, uniformiteit, systematiek en controleerbaarheid.
Deze velden maken doorgaans geen deel uit van onze ‘realiteit’: ze zijn vaak niet zichtbaar (hoorbaar) – want ‘technologie’ tracht te conditioneren wat we beschouwen als ‘realiteit’, als mogelijkheid – en als ze dat wel zijn, worden ze negatief ervaren. Ikzelf ben ervan overtuigd dat dit negatieve niets anders is dan een projectie van onze moeilijkheid in het omgaan met realiteiten die ‘anders’ zijn – ‘anders dan wat?’ is natuurlijk de vraag – wanneer we ze (nog niet) met de wapens van het soort van denken dat ‘technologische vooruitgang’ heet, tegemoet (kunnen) treden. Hoe kunnen we echt interageren met die realiteiten zonder de noodzaak/afhankelijkheid te voelen van die wapens? Voor mij als componist ligt de kern van creativiteit precies daar. In Techno Park zijn bewust geen exponenten van heel recente technologie gekozen, maar precies die die al wat ‘ouder’ zijn en waarvan we het technologische vaak niet meer zien – inkt en papier (notatie) om er maar één te noemen – of waarvan ‘de’ identiteit al min of meer geruime tijd ‘gestabiliseerd’ is (klavecimbel, accordeon, elektrische gitaar, Fender Rhodes, …).
De TRANSIT collectie is een initiatief van MATRIX [Centrum voor Nieuwe Muziek], in samenwerking met Festival 20/21 en met de steun van Stad Leuven.