staring is de eerste van twee geplande composities voor cello solo en tape. Beide composities zijn gebaseerd op gedichten die ik zelf heb geschreven. Beide starten vanuit het basisprincipe dat tekst en muziek elkaar wederzijds doordringen, zowel op structureel als op expressief niveau. De tekst vormde het vertrekpunt van waaruit het toonhoogtemateriaal is afgeleid; en op zijn beurt werd de tekst gemodificeerd onder invloed van de muzikale structuren die uit hem waren voortgevloeid.

Deze muzikale structuren werden vervolgens opnieuw gefilterd door de intussen gewijzigde tekst, alvorens beide samen te brengen onder één overkoepelende structuur. Deze werd zowel aan de tekst als aan de muziek opgelegd zonder rekening te houden met de specifieke eigenschappen van één van beide, al werd hij zelf wel afgeleid uit de genoemde procedures. Het resultaat is een poging tot dialoog, eerst voorzichtig maar naar het einde toe steeds meer geforceerd, en vooral nooit in evenwicht. De bedoeling was evenwel niet een opzettelijk tot mislukking gedoemde situatie te creëren, een communicatie die voorbestemd is om te falen; het is te eenvoudig geworden om zulk Beckettiaans pathos te cultiveren. Maar in plaats daarvan hoopte ik dat het stuk een serieuze poging tot een dialectische uitwisseling zou vormen die misschien voorlopig niet lukt, maar die toch nog steeds een kans tot slagen bevat.

De tekst is een licht verbitterde overpeinzing van het in zichzelf verdiept-zijn van de kunstenaar en zijn tevredenheid met een ingebeeld engagement met de wereld. De figuur in de tekst denkt te communiceren en zijn mening te geven, maar in feite blijft hij steken in een narcistisch leunstoel-bestaan. Het stuk tracht die tweespalt te overstijgen in een complexe schommeling tussen pessimisme en optimisme.

staring werd geschreven in opdracht van het TRANSIT festival, waar het op 27 oktober 2012 gecreëerd werd door Arne Deforce. [W.H.]