In de vroege jaren 1970 maakte de grote Amerikaanse schilder Cy Twombly een schilderijencyclus met als titel Treatise on the Veil. Er ontstonden talrijke schetsen en twee hoofdwerken rond dit thema. Mijn eigen Treatise cyclus refereert rechtstreeks aan deze reeks van werken en is tegelijkertijd een hommage aan de kunstenaar die ik zeer bewonder. Zijn  werk gaf mij – vooral in de laatste jaren – belangrijke impulsen voor de structurele opbouw van mijn componeren. ‘Veil’ betekent sluier en is een begrip dat, wanneer toegepast op een akoestisch of visueel gebeuren, verschillende associaties met zich mee brengt die bij het beluisteren van deze muziek uitdrukkelijk gewenst zijn. Bij Cy Twombly is de sluier echter  ook een afleiding van het Italiaanse ‘velo’, een door Leonardo da Vinci ontwikkeld tekeninstrument voor het maken en  analyseren van perspectieftekeningen. En zo thematiseert mijn muzikaal discours proefnemingen over de perspectivische  lijn. Ik probeer, door verschillende meergelaagde compositie- en speeltechnieken juist deze illusie van perspectivische,  zich kruisende en dialogerende lijnen tot stand te brengen.

Getrokken tonen (lijnen) lijken zoals de getekende lijn op een ondergrond bijkomende dimensies van ruimtelijkheid te  ontwikkelen, worden hoorperspectivisch uitgelijnd. Processen van versluiering/ ontsluiering worden onder andere ook door preparatie van de instrumenten gerealiseerd, die het eigenlijke klinkende resultaat loskoppelen van de articulatie en in een ‘andere kwaliteit’ laten tevoorschijn komen. Af en toe zou ik wensen dat ik – zoals een tekenaar – rechtstreeks in de klank van het instrument zou kunnen schrijven…