Toen de gelegenheid zich aanbood om de elektrische gitaar – mijn voornaamste expressiemiddel gedurende de laatste tien jaar – en het strijkkwartet – dat ik om de één of andere reden altijd ontweken had – samen te brengen, begon ik met het uitwerken van een uitgebreide opstelling van effectpedalen. Al gauw begon ik me ongemakkelijk te voelen. Op dat moment kwam Hugh Kenners suggestie in me op: dat van zodra er ‘transistorisatie’ plaatsvindt, we naar een ander begrip van de wereld evolueren. Voordien waren er enkel machines die je kon begrijpen door ernaar te kijken, zoals een typemachine. Je kon echter niet naar een transistorradio kijken en begrijpen hoe hetgeen er in de radio plaatsgrijpt, gebeurt. Door hierover na te denken kwam opeens de klik. Ik besliste om alle pedalen behalve één weg te laten, spendeerde nogal wat tijd in de lokale doe-het-zelfzaak, en ging aan het werk in wat Kenner ‘home-made worlds’ zou noemen, werelden waarin het zicht je kan helpen te begrijpen wat er gebeurt. Met andere woorden wilde ik proberen de magie van de effectpedalen te realiseren op een manier die met het blote oog waarneembaar is.

Het andere deel van het verhaal is dat ik tijdens het compositieproces veel bezig was met het werk van de Deense poëet Henrik Nordbrandt. Zijn werk leverde verschillende invalshoeken om mee te werken, benaderingen om uit te proberen, problemen om te onderzoeken, metaforen om te transponeren,…De titel – ontleend aan één van zijn bundels – verwijst naar zijn werk, maar drukt ook één van mijn belangrijkste interesses uit: ontvankelijk zijn voor ‘de wind onder de deur’. Op een gepaste manier vonden verschillende elementen – sommige vreemd indringend, andere schijnbaar irrelevant – hun
weg in de compositie. Deze elementen werden nooit geweerd, ook niet wanneer dat het meest ‘logisch’ zou zijn geweest. Ik denk ook dat de muziek beïnvloed is door de nakende geboorte van mijn zoon.

Deze compositie werd geschreven in opdracht van TRANSIT en werd gecreëerd door het Arditti Quartet en Tom Pauwels op 26 oktober 2008. (Stefan Van Eycken)