In het werk van Marina Rosenfeld vertrekt muziek vanuit een aantal vluchtige elementen. Het veelvuldig gebruik van media – in werken gaande van grafische notatie die vertaald wordt in digitale animatie, over groots opgezette instrumentale performances die uitgevoerd worden als tableaux vivants, tot statische montages van draaitafels, langspeelplaten en fotografische landschappen – leidt amper de aandacht af van haar voortdurende confrontatie met het muziek-maken zelf, een project dat ze evenzeer situeert binnen de kaders van improvisatie en compositie, uitvoering en installatie.

Rosenfelds nieuwste werk voor het New York New Music Ensemble laat het ensemble in fysische interactie treden met een mechanisch apparaat – een ronddraaiende luidspreker – waarvan de flarden van elektroakoestisch geluid, met een snelheid van 33 1/3 toeren per minuut, doen denken aan het elegante, ontspannen verloop van een langspeelplaat. Het apparaat – aanvankelijk gebruikt als deel van Teenage Lontano (2008), een ‘cover’ versie, met geïnterpoleerde
elektronica, van György Ligeti’s orkestwerk Lontano (1968) die Rosenfeld maakte voor een 35-stemmig tienerkoor – biedt een tegengewicht voor de statische opstelling van zittende kamermuzikanten, en brengt hen zo in een onstabiele relatie met de voorbijgaande akoestische eigenschappen van zowel de ruimte als haar tijdelijke inzittenden. Deze compositie werd geschreven in opdracht van TRANSIT en werd gecreëerd door het New York New Music Ensemble op 26 oktober 2008. (Marina Rosenfeld)