Titels stellen altijd mijn eigen nadenken over het stuk voor. Zo is ‘Barong’ geen oudpruisisch Frans-met-haar-op voor ‘Baron Méduse’, een uitvinding van de wonderbaarlijk precieze Erik Satie, maar heeft het betrekking op het Balinese dansspel van dezelfde naam. Barong is de donkerste en tegelijk meest vertrouwde vorm van het Balinese theater en iedere voorstelling zit vol onvoorspelbare risico’s. Twee mannen in leeuwenmaskers dansen een figuur. Vooral het in trance vallen is daarbij erg gevaarlijk: een keer raakte een speler dermate in trance dat hij uit zijn masker gesneden moest worden. Dezelfde twee-heid wordt weerspiegeld in het gebruik van de instrumenten. Veel kleine bekkens zijn omgekeerd en overlappend op een tafel gemonteerd en worden met twee dezelfde bekkens bespeeld. Ieder bekken is bovendien intern ontstemd, zodat het erg veel zwevingen produceert.

Daartegenover staat Saties Le Piège de Méduse. De val is de vraag van de baron: ‘Kunt u op één oog dansen?’ Het ‘Neen’ van Astolfo staat voor een intellectueel ‘onschuldig’ wit, de kwal is acéphale, koploos. En de muziek van Satie bestaat uitsluitend uit dansen voor een door een meesterhand volgepropte aap, die Jonas – de in een walvisbuik opgesloten profeet – heet, nog steeds het beste (ES) van ons allen is en ons observeert. Net zoals de aanblik van de Medusa iemand liet verstarren, zo is Saties gebruiksmuziek als een verstard meubelstuk. Als u zich voorstelt dat mijn klanken, geluiden en pauzes deze inleidende tekst gelezen hebben, dan zal het u een gemakkelijk genoegen zijn hun levensprocessen te volgen, en hoe zij zich zoals de draden van de medusa’s door het stuk spannen. (Nicolaus A. Huber)