Zilver (1994), gecomponeerd voor de California EAR Unit, illustreert perfect hoe Louis Andriessen binnen zijn eigen onmiskenbaar hedendaagse idioom zowel elementen uit de klassieke traditie als uit de zogenaamde ‘lichte’ muziek integreert, wat leidt tot een hoogst persoonlijke stijl. Het idee achter Zilver is dat van een koraalvariatie zoals Bach er componeerde voor orgel, waarin een versie van een melodie in lange notenwaarden klinkt, gelijktijdig met een veel snellere versie van dezelfde melodie die erboven wordt gespeeld.

De melodie die Andriessen hier gebruikt is, zoals hij zelf schrijft ‘een popsong die niemand zal herkennen’. Die melodie wordt in een vierstemmige koraal-achtige zetting door de blazers (fluit en klarinet) en strijkers (viool en cello) gespeeld. De twee percussionisten (vibrafoon en marimba) en de piano vormen een contrasterende laag die korte staccato akkoorden aanbrengt die tegenover de lyrische lijnen en continuïteit van de koraal-achtige partijen voor een hoekige, eerder ritmische impuls zorgt. Doorheen het werk evolueert de laag van piano en percussie van enkele impulsen die de serene continuïteit van het koraal doorbreken tot een steeds dichtere en uiteindelijk jachtige, toccata-achtige lijn.
De kern van Zilver zit in het contrast tussen het bijna mechanische van die snelle laag (een aspect dat wel vaker in Andriessens muziek opduikt, cf. Hoketus en vooral het laatste deel daaruit) tegenover de langzame en eerder statische koraal-achtige partij van blazers en strijkers. Dit dualisme van twee zeer duidelijk verwante (want ze doen beroep op hetzelfde materiaal) lagen met elk een heel ander karakter, schept een fascinerend spanningsveld. De titel van het werk heeft te maken met de transparante klank van de instrumentatie en de specifieke sonoriteit van de dissonante akkoorden. Bovendien begint en eindigt het werk met de twee echte ‘zilveren’ instrumenten uit dit ensemble: de fluit en de vibrafoon.