Cardhu is het voorlaatste werk in mijn reeks van composities die de naam van een single malt whisky dragen. Het is geschreven voor acht muzikanten en is – in de eerste plaats – een verdere exploratie van de spectraal-harmonische
eigenschappen die ik – in zekere zin – ontdekte in mijn opera L’uomo dal fiore in bocca zo’n twee jaar geleden. De muziek is in wezen nog steeds spectraal, maar ik breid de harmonieën uit door het gebruik van extra kwarttonen die niet noodzakelijkerwijs deel uitmaken van de boventonenreeks.

Ik ontdekte dat de muziek ondanks deze toevoegingen verrassend consonant bleef en ik wilde dit fenomeen verder onderzoeken, onder meer door het gebruik van veel (meestal vrij trage) glissandi. Anderzijds ben ik recent veel bezig geweest met het concept van beweging in spectrale muziek, en ook die ideeën probeer ik door te trekken in deze compositie. De tempi veranderen, het is de eerste keer sinds jaren dat ik accelerandi en ritardandi heb geschreven, en ik vermoed dat dit zeker een sterke invloed zal hebben op het gevoel van de muziek. Ten slotte komen ook enkele melodische aspecten naar de voorgrond, zij het op een minder prominente manier. De snelle passages zijn aanvankelijk heel kort, bijna zoals aankondigingen voor de langzame muziek die er telkens op volgt. In de loop van het werk worden deze passages echter belangrijker en worden ze geleidelijk aan
langer om tot een culminatiepunt te komen op het moment van de gulden snede van het werk. Naar het einde toe wordt het verschil tussen die snelle en langzame(re) muziek bijna volledig opgeheven en het werk eindigt dan ook – bij manier van spreken – in ‘totale harmonie’ met zichzelf.

Cardhu is geschreven in opdracht van het TRANSIT-festival en Spectra Ensemble, dat het werk creëerde op 24 oktober tijdens het openingsconcert van TRANSIT in 2008. De partituur is opgedragen aan Mark Delaere, directeur van het festival, en aan Filip Rathé, dirigent van het Spectra Ensemble en bovendien een goede componist en vriend. (Luc Brewaeys)