Bij het componeren van Transit (1979) lag het in de bedoeling van de componist de verschillende betekenissen, duidingen en interpretatiemogelijkheden van een algemene idee, hier de idee van het ‘transitoire’, van de overgang, in éénzelfde compositie te verenigen en ze als dialectische krachtbronnen bij de opbouw van een muzikaal organisme in te zetten. Zo uit het ‘transitoire’ karakter zich in deze compositie op verschillende niveaus.

Er is eerst het niveau van het klankmateriaal: hier het gamma van sonore productiemogelijkheden van een strijkorkest zoals die vandaag de dag ter beschikking staan; gaande van de klassieke strijkersklank langs uiteenlopende systemen van vervorming tot het zuivere geruiselement.Er is het niveau van de vormontwikkeling: de opeenvolging, het in mekaar schuiven en overvloeien van telkens anders samengestelde klanklagen, andere sonore figuraties of ritmische klankpatronen.Er is het niveau van de historische context: de voortdurende raak- en afstotingspunten eerst tussen tonale en atonale klankvelden, daarna tussen klanken en geruisen, ten slotte tussen geruis en stilte.