Het opschrift aan het begin van de partituur luidt als volgt:

“Een gevaar voor de hand en een lust voor het oog: de doornen groeien in kransen. Pokdalig, maar soms ook vlak: de plaatsen waar de doornen verschijnen vormen een grootboek van het misdrijf. Gelezen in het bloed van speldenprikken vervormen de doornen onze sprookjes; herlezen in metaal vermenigvuldigen de doornen zich volgens een systeem van muren en prikkeldraad. Kinderen lezen The American West aan hun bureau, ontwikkeld in een proliferatie van omheiningen die het vee tegenhouden. Gegraveerd in de bewegingen van het vee staan de beslissingen van een economisch systeem, dat binnenkort zowel ons als hen zou totaliseren. Waren deze stroken – en met hen hun doornen – maar vergaan in de zon van onze weidegrond. Waren de lichamen – opgesloten in deze kooien – maar van een andere plaats, van een andere soort. Waren de doornen maar niet nu.” 

Het werk gaat over figuratie: over die stukjes en beetjes van de muziek, die zich door het bewustzijn laten waarnemen als zijnde de structurerende elementen van de (niet-functionele) retoriek, maar niet klein genoeg om de basisbestanddelen van de muziek te zijn, noch groot genoeg om haar perceptuele momenten te vervolledigen. Hier zit geschiedenis verborgen. Want het is namelijk de figuratie – niet de harmonie – waarin het verleden zich schuilhoudt, en dat zij als steunpunt gebruikt om zich naar ons uit te reiken en ons terug te slepen. De stemming van het instrument blijft onaangeroerd, totdat de stemming van het instrument wordt verminkt. De kleuren van het instrument zijn die uit zijn verleden, totdat de kleuren van het instrument worden uitgerekt. De wereld, begrijp ik, handhaaft de vernauwingen van een dichotomie waar ik niet om heb gevraagd. Geen oplossing hier, dus. In het beste geval, steeds groter wordende tijdsvlakken. 

Om terug te keren naar het beeld van het opschrift: er was nooit een doorn, een stekel of een prikkel – niet in het spinnenwiel, noch in haar onderdelen. De spinrokken zijn afgerond en de legende van de schone slaapster verbergt de angsten van onze technologie, verpakt in een leugen over zijn bestanddelen. Maar prikkeldraad is reëel genoeg. En wat ook de bedoeling van de veehouders mocht zijn geweest, de huidige eisen zijn gelinkt aan de functie van de staat. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog waren het geen dieren, maar mensen, die de Amerikaanse overheid vrijliet uit de kampen in Californië.

[Trevor Bača]