|
I Em teu crespo jardim, anêmonas castanhas
detêm a mão ansiosa: Devagar.
Cada pétala ou sépala seja lentamente
acariciada, céu; e a vista pouse,
beijo abstrato, antes do beijo ritual,
na flora pubescente, amor; tudo é sagrado.
II Sugar e ser sugado pelo amor
no mesmo instante boca milvalente
o corpo dois em um o gozo pleno
que não pertence a mim nem te pertence
um gozo pleno de fusão difusa transfusão
o lamber o chupar o ser chupado
no mesmo espasmo
é tudo boca boca boca boca
sessenta e nove vezes boquílingua.
III No mármore de tua bunda gravei o meu epitáfio.
Agora que nos separamos, minha morte já não me pertence.
Tu a levaste contigo.
— Carlos Drummond de Andrade
|
I Kastanjebruine anemonen, in je stugge tuin,
weerhouden de bevlogen hand: Voorzichtig.
Elk bloemblad of elk kelkblad zij langzaam
geliefkoosd, hemel; en mogen de ogen rusten,
als abstracte kus, nog vóór de rituele kus,
op deze prille flora, liefde; alles is heilig.
II Zuigen en gezogen worden door de liefde
tegelijk de mond multivalent
het lichaam twee in één genot volledig
dat niet mij behoort noch jou behoort
genot van fusie diffuseert transfusie
likken zuigen en gezogen worden
in hetzelfde spasme
alles is mond en mond en mond en mond
negenenzestigvoudig tongenmond.
III Op het marmer van je billen heb ik mijn grafschrift gegrift.
Nu wij uit elkaar gaan, behoort mijn dood mij niet meer toe.
Jij nam die mee.
[Vertaling: August Willemsen]
|
