Voor No Mármore de tua bunda selecteerde ik drie gedichten uit O amor natural van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Deze bundel werd posthuum uitgegeven omdat de dichter vreesde dat het publiek het werk als pornografisch zou bestempelen. Poëzie vormt voor mij bij het componeren – ook bij instrumentaal werk zonder tekst – steeds het uitgangspunt, dat op een intuïtieve manier associatief wordt benaderd.

Bij het schrijven staat geen vaststaand organisatiesysteem voorop, maar wordt wel één methode consequent gehanteerd. Deze methode bestaat erin dat elke muzikale gedachte, zowel op het vlak van het materiaal (de klank, en de associatieve ketens ermee verbonden) als wat betreft het verloop (de tijd) aan dezelfde vragen wordt onderworpen, namelijk, hoe kan een gedachte verschijnen in de volgende vijf ‘organische’ aggregatietoestanden: groei (onder welke vorm dan ook), stasis, eruptie, convulsie en resonantie (die onder meer ook afname en herinnering impliceert). Elk antwoord wordt op een onbewust associatieve manier opnieuw aan deze vragen onderworpen. Hoe kan groei afnemen, hoe kan een statisch element eruptief zijn, wat is de verandering van de verandering, …? Op deze manier wil ik een netwerk creëren dat misschien op het bewuste niveau niet onmiddellijk een logica reveleert, maar wel een onbewuste innerlijke coherentie bezit en daardoor een graad van herkenbaarheid krijgt. Een herkenbaarheid van de orde “Ik weet dat ik je reeds heb ontmoet, maar vraag me niet waar, hoe of wanneer”.

No Mármore de tua bunda werd geschreven in opdracht van het TRANSIT festival, waar het op 22 oktober 2011 gecreëerd werd door Neue Vocalsolisten. [F.R.]