‘Foris’ is één van de Latijnse wortels waarop het Franse woord ‘forêt’ (bos) teruggaat. Het betekent meer precies een ‘buiten-zijn’: een plaats buiten de samenleving, een woest en onbekend oord. Het stuk ontwikkelt aanvankelijk tal van speelwijzen die elkaar snel opvolgen en die meteen getransformeerd worden door middel van elektronica, waardoor het verlies aan auditieve differentiatie tussen de geproduceerde klank en zijn vervorming des te sterker benadrukt wordt. Na een statisch middendeel gebaseerd op een zuivere toon die door de boog aan de hals van het instrument voortgebracht wordt, focust Foris zich wederom op een aantal speelmodi die reeds in het eerste deel te horen waren, en die nu verder tot het uiterste ontwikkeld en gevarieerd worden. Als het hier om een bos gaat betreft het in elk geval een verbeeld bos waarin alles ons vreemd lijkt: geritsel, dof geluid, explosies, gekraak, het voorbijgaan van vreemde wezens. Ook in de partituur zelf wordt een dichtheid van gebeurtenissen voorgesteld aan de muzikant, zoals een bos van symbolen. De complexe gestuele schriftuur verplicht de muzikant om acteur, meester en geograaf te worden in en van deze ingebeelde wereld. De spatialisering via zes kanalen creëert een specifieke akoestische ruimte voor de luisteraar.

Ik wil Arne Deforce bedanken voor zijn inzet en het onderzoekswerk dat we samen verricht hebben, evenals Max Brucker voor het werk dat hij volbracht voor de partij van de live electronics. Het stuk is opgedragen aan Arne Deforce. [R.C.]