Passegiata in tram in America e ritorno (1998) is het eerste werk dat Louis Andriessen schreef op tekst van de Italiaanse dichter Dino Campana (1885-1932). De tragische biografie van Campana, die zijn hele leven met psychische problemen worstelde, is voelbaar in zijn gedichten die met hun hallucinante associaties aansluiten bij de modernistische en zelfs futuristische stijlen die in het begin van de twintigste eeuw opgang maakten. Met het uitgebreidere La Passione zou Andriessen zijn exploratie van de poëzie van Campana nog verderzetten.

Het gedicht Passegiata in tram in America e ritorno (‘Tramrit naar Amerika en terug’) begint met de zin ‘Aspro preludio di sinfonia sorda,/tremante violino a corda elettrizzata’ (Bittere prelude van een stille symfonie,/bevende viool met elektrische snaar). Deze eerste van de vele muzikale metaforen in het gedicht waar Andriessen dankbaar gebruik van maakt in zijn muzikale uitwerking, inspireerde hem om naast de zangeres ook een solistische rol aan een (elektrisch versterkte) viool te geven. Dit maakt van Passegiata een soort van concertant werk, waarbij de zangeres woordeloos van repliek wordt gediend door de viool.
De zangstijl van de jazz-zangeres en de klank van het blazersensemble roepen (hoewel het in feite constanten zijn uit Andriessens stijl) een muzikaal effectief op dat vaag aan het Italiaanse modernisme uit het begin van de twintigste eeuw herinnert, wat door de band met de teksten gemotiveerd is. De combinatie van solozang met de solo-viool refereert dan weer naar de ‘obbligato’-praktijk uit de barokmuziek.