Het in 2003 geschreven strijktrio ARC wordt gedragen door een uiterst gecontroleerde tijdsstructuur, die proportionele gelijkenissen vertoont met fractalen. Elke tijdslaag is onderverdeeld in weerkerende verhoudingen, die zich echter kunnen verbreden en versmallen, al naar gelang hun positie binnen het gehele werk. Tegelijkertijd ‘hangt’ de compositie aan een overkoepelende boogstructuur, en wordt ze opgebouwd vanuit de kleinste tijdseenheid. De natuurlijke boventonenreeksen van A en C vormen de harmonische inhoud van ARC. Het beperkte aantal instrumenten maakt het niet mogelijk om complexe samenklanken met een hoge densiteit uit te bouwen. Daarom is het spectrale materiaal georganiseerd in verscheidene ‘modi’. Zonder de twee spectra duidelijk van elkaar te scheiden, wordt er doorheen de compositie een voortdurende wisselwerking uitgebouwd, die de spanning opzoekt tussen samenklank en melodische ontwikkeling. (Maarten Buyl)