Tussen de vroegtijdig afgebroken projecten, onafgewerkte composities (met de Achtste symfonie als opvallendste voorbeeld) en ongerealiseerde ideeën van Luc Brewaeys, zit de kiem van een werk voor piano solo. Ian Pace herinnerde zich dat de componist hem een schets hiervoor al in de late jaren 1990 had laten zien, maar The Dale of Tranquility heeft nooit de definitieve werklijst van Brewaeys gehaald – allicht heeft het werk aan grote (symfonische) projecten de aandacht opgeëist waardoor The Dale of Tranquility minder dringend werd. In een vroegere versie van zijn werklijst, geeft Luc Brewaeys er 2005 als datum voor en een (geplande) lengte van 7 minuten. Het plaatst dit stuk net tussen het afwerken van de orkestbewerking van Debussy’s Préludes en het componeren van zijn opera L’uomo dal fiore in bocca.

Het onvoltooide fragment van The Dale of Tranquility is door de componist zowel in manuscript als in notatiesoftware gezet. Het telt drie pagina’s die meteen een heel gedetailleerde en ‘definitieve’ indruk maken. Maar wanneer de linkerhand de snelle beweging van de rechterhand overneemt, breekt het werk abrupt af. De notensliert die nu in het niets oplost was allicht ongeveer het middelpunt van het werk zoals de componist het gepland had. Opvallend is het langzame tempo en de zeer gedempte dynamiek, wat een heel aparte kleur aan dit werk geeft – een heel andere benadering dan de explosie van snelheid in Nobody’s Perfect (Michael Finnissy Fifty). [Maarten Beirens]