30 jaar na Poortenbos, de eerste grote compositie die Eric Sleichim – in opdracht van Jan Hoet – voor saxofoonkwartet schreef, wordt Poortenbos 2 door Eric Sleichim en BL!NDMAN [sax] gecreëerd: een nieuwe suite voor saxofoonkwintet en een automatische DECAP-accordeon.

In het oorspronkelijke Poortenbos zaten al veel kiemen voor het parcours dat BL!NDMAN de volgende 30 jaar zou afleggen. Hun producties zijn vaak op maat van een specifieke ruimte gemaakt, of worden grondig aangepast in functie van de concertlocatie. Een constante hierbij is ook dat het publiek héél dicht bij de muzikale actie kan komen. De focus op niet-alledaagse saxofoonklanken werd alleen maar versterkt dankzij de opkomst en razendsnelle democratisering van elektronica en live-electronics.

Dertig jaar na het originele Poortenbos is het dus tijd voor Poortenbos 2, met als ondertitel Extrospection with Bob. Opnieuw maakt BL!NDMAN gebruik van de concrete ruimte waarin het concert plaats vindt. Vijf saxofonisten (sopraan-, alt-, tenor-, bariton- en contrabassax) zijn verspreid over de zaal en gaan, elk op een andere manier, in dialoog met hun eigen elektronische schaduw. Ze worden geconfronteerd met delays van hun eigen klanken of voeren een gesprek met Bob, de automatische accordeon.

De sopraansax bouwt een kathedraal van echo’s die de verscheiden thema’s quasi fugatisch laat draaien. De altsax gebruikt de klanken van de mechaniek van het instrument die hij stuk voor stuk in een loopstation opneemt om ze dan druppelgewijs uit elkaar te laten vallen. De tenorsax bootst na verloop van tijd de elektronische klanken na die hij zelf genereerde: het origineel wordt de schaduw van de schaduw van de schaduw en dit tot een ‘art of noise’. De baritonsaxofoon gaat in duel met de automatische accordeon die hij met orgelpedalen al spelende zelf bedient. De tubax of contrabassaxofoon lijkt zichzelf dan weer voorbij te lopen door een virtuoze opeenstapeling van intervals.

De ondertitel – Extrospection with Bob – bevat een neologisme, afgeleid van (of juister: tegengesteld aan) introspectie. Het ‘personage’ Bob is immers geen muzikant die naar zijn innerlijke gevoelens kan kijken, maar een muziekrobot. Bob is een automatisch spelende accordeon die centraal op het podium wordt opgesteld. Net zoals Eric Sleichim al dertig jaar met het sonoor vergrootglas elk knopje of radertje van de saxofoon laat weerklinken, produceert ook elke vezel van Bob onvermoede klanken. De snel ademende blaasbalg, de percussieve knoppen en het ratelend klavier geven deze accordeon een magisch karakter, alsof het een orakel is dat door de muzikanten (en het publiek) geconsulteerd kan worden. Wat de uitlatingen van het orakel precies betekenen, zal – net zoals het orakel in Delphi – wellicht altijd voer voor interpretatie zijn, maar Bob speelt wel een centrale rol in het magische Poortenbos van Eric Sleichim. Nadat de vijf saxofonisten hun solo gespeeld hebben komen ze samen rond Bob. Hij vormt de verbindende kracht, en na verloop van tijd blijkt dat zijn klanken al de hele tijd aanwezig waren in het discours van de solisten. [Klaas Coulembier]

Foto © Niko Caignie

Differentials (sopraansax / soprano sax solo)

Mechanics (altsax / alto sax solo)

Burn-in (tenorsax / tenor sax solo)

Breakaway (baritonsax / baritone sax solo)

Machine (tubax solo)

Outrospection (saxofoonkwartet/ saxophone quartet & accordeon)