De titel van dit werk betekent ‘ik lach/ik ween’. Ik componeerde dit werk voor hybride cello, ensemble en twee elektronische muzikanten; als een hommage aan de Peruviaanse artiest Jorge Eduardo Eielson. Geïnspireerd door zijn gedicht Corps Divisé, construeerde ik een gefragmenteerde non-lineaire vorm.

De expressieve alternatie tussen twee emoties beschreven door de dichter – de lach en de snik, deel van de complexiteit van het zijn – riepen bij mij ook alle emoties tussenin op. Deze affecten, oscillerend zoals hybride, niet-gedefinieerde emoties, vervulden mij met hun raadselachtige dimensie. Een dichter, schilder, componist, schrijver, beeldhouwer of uitvinder: Jorge Eduardo Eielson weigerde gecategoriseerd te worden in één artistieke discipline, daarmee zijn vrijheid bevestigend in een maatschappij van expressieve grenzen opgelegd door gevestigde conventies. Centraal in deze ‘poème concertant' staat de idee van het ‘lichaam’ en de elementen waaruit dat bestaat. De plaats van de solist wordt in twijfel getrokken. Ver verwijderd van de 19e-eeuwse erfenis van het heroïsche, ‘Caudillistische’ karakter, put ik inspiratie uit het lichaam van een solist dat gemanipuleerd en samengesteld wordt door andere actoren - een solist opgevat als een wezen gehybridiseerd door het ensemble. [Juan Arroyo]

programmaboek Transit 2015