I: Tot 1994 heb ik uitsluitend instrumentaal/vocaal gecomponeerd. Eén van de uitgangspunten van deze werken was de toenemende dichtheid, de ontwikkeling naar het ruisen (het ruisen, niet de ruis. Dat is voor mij eigenlijk het tegendeel).

E: Na een jaar niet te hebben gecomponeerd en experimenten te hebben ondernomen in verschillende studio’s  (waaronder de TU in Berlijn en de Experimentalstudio der Heinrich-Strobel-Stiftung des Südwestfunks Freiburg) ben ik begonnen met de IEAOVreeks (Instrumente und ElektroAkustisch Ortsbezogene Verdichtung).

A: Wilde ik mezelf opnieuw tot instrumenten alleen beperken, dan had ik er telkens meerdere honderden nodig gehad. De A staat voor het grotere aandeel aan directe ervaring. De A is in zekere zin het tegenovergestelde van notenpapier.

O: De instrumentale klanken worden nu in een proloog ingespeeld en verdicht. De verdichte klanken zijn dan het  hoofdbestanddeel van het eigenlijke werk, waar nog een muzikant mee samenspeelt. Dat wil zeggen dat het elektro-akoestische zelf niet live is, en toch in elke uitvoering en in elke plaats opnieuw tot stand wordt gebracht. De plaats is, in
tegenstelling tot de abstracte ‘ruimte’, het enige waar voorstelling (de ruimte) en oorzaak (de tijd), toestand en  waarneming, in elkaar overvloeien.

V: De verdichting is het eigenlijke methodische van dit concept. Het is de precieze technische omzetting van een  oorspronkelijke metafoor: het verticaliseren van de tijd in één ogenblik. Het ‘Alles immer’.

Johann Michael Fischer was een architect in de vroege 18de eeuw, wiens levenswerk erin bestond steeds nieuwe oplossingen voor te stellen voor het oude Europese conflict tussen basilica- en centraalbouw, tussen lengtebouw en rondbouw, tussen het afmeten en de alomtegenwoordigheid. Men kan verder gaan: tussen de weg en de plaats, tussen teleologie en aanwezigheid, tussen denken en horen. In dit vierde werk uit de IEAOV-cyclus worden de resultaten van verschillende onderzoeken over complementaire spectra vertaald naar instrumentale klanken. Veranderingen in de tijd worden tot één parameter herleid: de ruimte. (Peter Ablinger)