De eerste noten die ik B’Rock ooit hoorde spelen waren de openingsakkoorden van Corelli’s Concerto Grosso Opus 6, Nr. 4: een betoverende mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Het wordt steeds duidelijker dat de muziek van Corelli zich niet alleen buiten de Italiaanse landsgrenzen verspreidde onder de vorm van officieel geprinte bladmuziek, maar ook via dubieuze transcripties en in een aantal (soms zeer povere) manuscripten. We zouden bijgevolg kunnen speculeren dat deze officieuze uitgaves zich verspreidden en muteerden op een manier die meer lijkt op die van de taal dan die van het schrift. Dit soort hybride distributie verschilt niet zo sterk van onze hedendaagse muziekscène. In het huidige post-download tijdperk blijkt het officiële, afgewerkte, ‘echte’ product namelijk vaak hoogst artificieel te zijn (verregaande studio-manipulatie is namelijk niet alleen binnen de wereld van de popmuziek een heersende trend, maar is – inderdaad – ook schering en inslag binnen die van de barokmuziek!). Streamen, remixen en het snel converteerbare: dat is waar het vandaag de dag over gaat.

In dit nieuwe werk ga ik op verschillende manieren om met deze ontwikkelingen: (i) een ‘skelet-partituur’ van korte fragmenten, die worden geloopt in een systeem van asymmetrische, steeds veranderende verhoudingen, (ii) een repetitieperiode met het ensemble, waar het echte schrijfproces voor mij plaatsvindt, en (iii) het schrijven dat op het podium zal plaatsvinden, in de vorm van live sampling/remixen/herverdeling.

Doorheen dit alles is ook Corelli alomtegenwoordig: alle noten zijn de zijne, maar alle manipulaties zijn de mijne. Binnen de muziekwereld is ‘eigendom’ volgens mij hoe dan ook een achterhaald begrip…  

[Matt Wright]