Jorge Sanchez-Chiong laat in “Salt Water” drie DJ’s stemmen uit de platenbak toveren; met cuts en scratches bewerkte echo’s uit een verleden die nog naspoken en onderdeel worden van de textuur van de muziek die het orkest samen met hen maakt. Even belangrijk voor die textuur zijn de vier drummers, die live de akoestische lijm produceren die bijna elke DJ set bij elkaar houdt: de beats. Zij citeren duchtig uit het arsenaal aan ritmes dat elke plaatjesdraaier ter beschikking heeft, vaak in een ver verleden geproduceerd door een oude onderbetaalde souldrummer. De breedte van het klanklandschap dat wordt neergezet, wordt bezet door het orkest, dat met klassieke hedendaagse (kras)technieken pseudo-geïmproviseerde doorgeefspelletjes speelt die uitmonden in harmonieën.

In 1996 haalde DJ Shadow het Guiness Worldrecords Book met de eerste LP die volledig is opgebouwd uit samples. De in vochtige kelders van platenzaken bijeengesprokkelde geluidsstukjes werden door Shadow gered uit de afvalhoop van de muziekgeschiedenis en kregen een nieuw leven als atomen van een klanklandschap dat twintig jaar later nog steeds door vele luisteraars omschreven wordt als een spirituele ervaring. Een dergelijk kunstwerk kon enkel gecreëerd worden door een DJ, een muzikant die de passieve ervaring van het luisteren naar wat er uit de platendraaier komt, heeft omgetoverd tot een creatieve daad, waarbij het luistermateriaal instrument is geworden. De platendraaier is na enkele decennia gebruik en misbruik (sorry David Guetta) een klassiek instrument geworden, dat ons rechtstreeks toegang geeft tot fragmenten uit een muzikaal verleden dat we onbewust delen en dat, net als een droom, stukjes van een ervaring op een onverwachte manier aan elkaar plakt en een nieuw, voorheen onmogelijk te denken verhaal creëert. Romantiek met andere woorden.

Jorge Sanchez-Chiong laat in “Salt Water” drie DJ’s stemmen uit de platenbak toveren; met cuts en scratches bewerkte echo’s uit een verleden die nog naspoken en onderdeel worden van de textuur van de muziek die het orkest samen met hen maakt. Even belangrijk voor die textuur zijn de vier drummers, die live de akoestische lijm produceren die bijna elke DJ set bij elkaar houdt: de beats. Zij citeren duchtig uit het arsenaal aan ritmes dat elke plaatjesdraaier ter beschikking heeft, vaak in een ver verleden geproduceerd door een oude onderbetaalde souldrummer. De breedte van het klanklandschap dat wordt neergezet, wordt bezet door het orkest, dat met klassieke hedendaagse (kras)technieken pseudo-geïmproviseerde doorgeefspelletjes speelt die uitmonden in harmonieën.

In het oog van deze gestructureerde storm bevindt zich op een videoscherm een kruis dat pulseert op het ritme van een tot de microvezel uitgerokken stukje Bach, wat het werk een aanstekelijke drive geeft. De uit de machtige youtubedatabank geplukte beeldfragmenten van ijscrèmemannen, twerkende vrouwen en ratelslangen, worden afgewisseld door Engelse woorden die de illusie wekken betekenisvol te zijn, tot blijkt dat de zin niet wordt afgemaakt, maar wordt aangevuld met een nieuwe holle frase die het eindpunt steeds afhoudt. Een splinterbom-ervaring van betekenisvol- en betekenisloosheid die we in het dagelijkse leven evenaren wanneer we ons uren suf surfen of een blik werpen op de laatste Pepsi campagne (‘Live for now’, iemand?). Dit fantastische muziekstuk kon enkel ‘nu’ geschreven worden en geeft uw nakomelingen een antwoord op de vraag hoe het voelt om in leven te zijn in 2015.

Laat dit alles u niet tegenhouden om ongegeneerd te genieten.  

Louis Borgesius