L’Europe d’après Tiepolo is het laatste luik van een cyclus die gewijd is aan het allegorische fresco van de vier continenten van de Venetiaanse kunstschilder Giovanni Battista Tiepolo. Centraal staat de tijdsconstructie alsook de instrumentale zoektocht die ik hiervoor ondernam, zowel binnen de blazers als binnen de strijkers. Ik ben componist-klarinettist Ivan
Solano bijzonder dankbaar om me de weg te hebben gewezen tijdens mijn zoektocht naar productiewijzen van multifone klanken. De drie blazers – fluit, hobo en klarinet – maken gebruik van deze speelwijze en creëren zo een vervormde en hypergespannen klankwereld, en ook de strijkers wekken een gelijkaardige sonore atmosfeer op. Deze compositie blijft ver weg van de regelmatige veranderingen die eigen zijn aan de spectrale muziek, die zich voortbeweegt in graduele versnellingen en vertragingen.

In plaats van zulk een evolutieve ontwikkeling verkiest L’Europe een opeenvolging van contrasterende effecten, aanknopend bij de wijze waarop klank en lawaai bruusk op elkaar inwerken en elkaar wederzijds vervormen. Door gewelddadige versnellingen ontstaan er asymmetrieën bij de beluistering. Een continue verandering neemt de gedaante aan van een organische misvorming.

L’Europe d’après Tiepolo exploreert tevens de diverse aspecten van een ‘consonante inharmonie’, die ook elementen van lawaai, spanning en storing in zicht opneemt. L’Europe vormt één groot resonerend geheel, dat opgebouwd is uit nieuwe registers van dynamische expressie. De verkorting, de verdraaiing, de beweging zonder verplaatsing, de ambigue rol van de massa, het zoeken voorbij een kritieke grens van complexiteit, ... allen behoren zij tot een nieuw repertoire van plastische muzikale middelen.

L’Europe d’après Tiepolo werd geschreven in opdracht van Ensemble Recherche, met de steun van Alexander Bürkle Gruppe en dhr. Paul Ege. [H.D.]