Mijn grootmoeder had vergevorderde Parkinson. Ondanks de oppervlaktesymptomen was haar ziekte niet doorgedrongen in het spierweefsel. Haar lichaam werkte, haar geest werkte, maar het systeem dat boodschappen tussen de twee doorgeeft, werkte niet. Ze wist hoe ze wou bewegen, maar kon haar spieren niet aanzetten tot die beweging. Ze wist hoe ze wou bewegen, maar kon haar spieren niet aanzetten tot die beweging. 

Ze wist wat ze voelde, maar ze kon de oorzaak van haar emoties niet duiden. Ze leefde in een radicale dissociatie, een breuk tussen intentie en uitvoering die zo diepgaand was, dat de eenvoudigste handelingen een onmogelijke inspanning vergden. Dit gevoel van dissociatie doorrijgt Therefore I Was. Je kan het zien in de ledematen van de cellist terwijl ze wegtrekken van de noodzakelijke bewegingen om stabiele tonen te spelen. Je zal het horen terwijl de muzikanten zoeken naar een gezamenlijke adem waarrond ze kunnen samenkomen. De muziek beweegt tussen twee esthetische polen: de ene zuigt het instrument naar de stilte; de ander ankert de gestes in een angstig, agressief fundament. Deze beweging weerspiegelt de crisis die ik mijn grootmoeder zag doormaken. Het leven waar ze zich onverbiddelijk aan vastklampte was hard en onverbiddelijk. Op zo’n momenten kan de wil om te leven irrationeel lijken, of zelfs onmenselijk. En toch, op de een of andere manier, prachtig en ongegeneerd menselijk.

Therefore I Was werd geschreven in opdracht van de Alice and Harry Eiler Foundation na ontvangst van de Jezek Prize in 2010. Het werd gecreëerd door Talea Ensemble op 4 maart 2012. [Ashley Fure]

Foto © Daniel Dorsa