Toen TRANSIT me vroeg om een nieuw stuk te schrijven voor het fantastische vocaal ensemble Schola Heidelberg, stelde ik mezelf drie doelen: ten eerste op zoek gaan naar de grenzen van mijn recent ontwikkelde esthetiek, en die ver achter mij laten. Ten tweede, een mogelijke alternatieve notatie bedenken voor een complexe polyfone schriftuur die muzikaliteit, eenvoud en vreugde van uitvoering wil laten primeren op exactheid van temporele notatie. Ten derde, nadenken over een alternatieve presentatiemethode: hoe breng je een werk op een manier die - in harmonie met de inhoud - verder gaat dan het traditionele negentiende-eeuwse concertbedrijf? De twee laatste uitdagingen waren relatief eenvoudig te realiseren. Ik bouwde verder op mijn denkwerk van de laatste jaren, en kwam uit bij een notatie die de elementen die ik gebruikte in Whispers, Pour vos beaux yeux en Die Entführung aus dem Paradies verder ontwikkelt. De presentatiewijze combineert de ruimtelijke verspreiding van Pieci Pieces – ook voor TRANSIT geschreven – en het bewegend musiceren uit Shifting Fields en [Nadir /Zenith] + 4.

De eerste – en misschien wel belangrijkste – doelstelling, de esthetische ontwikkeling, zorgde daarentegen voor heel wat kopzorgen. Vele nachten heb ik de slaap gelaten om uit de impasse te geraken waarin ik was verzeild door het koppig proberen een proces te bespoedigen dat doorgaans alleen langzaam kan rijpen. Het uiteindelijke stuk is dus geen radicale breuk geworden met de wereld van mijn muzikale verbeelding, maar eerder een natuurlijke evolutie van een aspect ervan dat de laatste jaren minder aan bod kwam. Na vele vruchteloze pogingen heeft dit stuk mij opnieuw het inzicht gegeven dat het belangrijk is bij jezelf te blijven en te schrijven wat je juist lijkt. Af en toe is zoiets nodig.