De term ‘freaks’ gaat terug op de oude circusvoorstellingen, waar het gebruikelijk was om excentriekelingen (‘freaks’) als bezienswaardigheden te exposeren: dwergen, vrouwen met baarden, punthoofden, siamese tweelingen enzovoort. In de jaren ’60 kreeg het woord een andere betekenis. Aangezien de hippies zich, net als de eigenlijke ‘freaks’, als outsiders van de normale maatschappij beschouwden, namen ze de term ‘freak’ over als een positieve omschrijving van hun maatschappijkritische positie. Het is in deze betekenis dat ik het woord gebruik in een muzikale context.

Nieuwe muziek, zeker als ze heel origineel en echt vernieuwend is, wordt vaak als ‘freak’ beschouwd. Ik meen evenwel dat we deze omschrijving met trots moeten dragen, aangezien het ongewone en het afwijkende van de norm uiteindelijk de inspiratie vormt voor de componist en de muziek verder kan helpen evolueren.
Ook blokfluitspelers vallen onder de omschrijving ‘freak’: hun instrument wordt door velen als beperkt en ietwat sullig beschouwd. Wellicht daarom heb ik me er altijd toe aangetrokken gevoeld om voor blokfluit te componeren. Zoals Strawinsky heeft gezegd: beperkingen zijn de beste vriend van de componist.
Toen ik ooit een vlooienmarkt in Rome bezocht, hoorde ik vreemde maar enorm fascinerende klanken, die geen enkele regel van tonaliteit of atonaliteit volgden. Geïntrigeerd ging ik kijken waar dat geluid vandaan kwam. Het bleek een geestelijk achtergebleven jongen te zijn die accordeon speelde. Jarenlang probeerde ik de wonderlijke muziek die ik daar hoorde en die vrij was van elke historische of stilistische lading, op papier te noteren. In mijn compositie Freaks heb ik vanuit deze ervaring geprobeerd iets anders te maken en de clichés van de hedendaagse muziek te vermijden. Desalniettemin is de invalshoek analytisch en is het stuk opgebouwd rond de mogelijkheden van de instrumenten. Wie goed luistert, zal de accordeon horen en misschien zelfs flarden circusmuziek.