Elementary Morality is onderdeel van een serie werken gebaseerd op dichtvormen of woordspelletjes, waarvan ook Cento (2001) en Chinese Whispers (2002) deel uitmaken. In dit geval gaat het om een door Raymond Queneau uitgevonden dichtvorm, ‘morale élémentaire’. Van Emmerik voelde zich aangesproken door de manier waarop de dichter de poëzie terugbrengt tot de essentie: hij gebruikt uitsluitend woordparen die bestaan uit een zelfstandig naamwoord en een bijvoeglijk naamwoord (of deelwoord).

Volgens Roubaud is dat de meest elementaire vorm van poëzie en Van Emmerik wilde deze vorm vertalen naar muziek. Hij deed dat door de slagwerkers in paren te laten spelen: wat zij spelen is een reactie op, dan wel een handreiking aan wat het andere paar speelt. ‘Poëzie zegt iets over de werkelijkheid, maar muziek kan dat niet doen’, vindt Van Emmerik. De componist voegde toch een  realistische component toe: samples van elementaire geluiden uit de werkelijkheid (voetstappen, zuchten, het open- en dichtgaan van deuren) die op onvoorspelbare wijze (gestuurd door de computer) door het stuk lopen. Als gebruikelijk is het stuk niet geschreven op basis van maten, maar op basis van ‘klokkentijd’. Elke speler heeft een tijdblokje waarin, in eigen tempo, de fragmenten worden gespeeld.De klankkleur van het stuk wordt bepaald door de ordening van de gebruikte slagwerkinstrumenten. Er wordt gebruik gemaakt van metalen en houten instrumenten en van instrumenten waar lucht aan te pas komt: kazoo’s en een plastic buis die wordt rondgeslingerd. Ook wordt, op tweederde van het stuk, een drumstel ‘gedeconstrueerd’. De verschillenden elementen – snare drum, hi-hat en bass drum - worden verdeeld over de spelers, maar op een ‘verkeerde’ manier bespeeld, zodat het lijkt alsof het drumstel niet goed functioneert. Dit intermezzo wordt gevolgd door de afsluiting: een gevarieerde herhaling van het begin.