Net zoals de cellist in de compositie Invisibility produceren de twee muzikanten in dit werk ook tal van nieuwe geluiden. De trompetpartij zit vol kwarttonen, geaspireerde klanken en ‘split tones’, waarbij de uitvoerder twee naast elkaar gelegen natuurtonen tegelijk produceert. De slagwerker maakt gebruik van een vibrafoon die is uitgebreid met volgens kwarttonen gestemde flesjes, gongs en keramische schaaltjes.

Terwijl veel hedendaagse componisten nieuwe klankmogelijkheden en technieken aanboren als teken van durf en omwille van het vertoon, behoudt Lims muziek een zekere ‘cool’ en precisie, zonder aan warmte en geestdrift in te boeten. Een andere schijnbare tegenstrijdigheid kenmerkt de opdracht van de uitvoerders: ze gaan over hun grens heen en keren terug; hun nieuwe klanken roepen een meer primitief tijdperk op. De trompet lijkt haar lang onderdrukte, innerlijke oorlogsbazuin te herontdekken in gestes die door ontstemde kwinten de afschaduwing van een fanfare lijken.

De titel van het werk is de naam van één van de runentekens die gebruikt werden door de Germanen tijdens het eerste millennium. Dit teken werd geschreven als een M maar klonk als ‘eh’. De ‘split tones’ van de trompet klinken breekbaar; de muziek balanceert op de grens van verschrompeling.

Elk van de muzikanten zweeft als het ware rond een vast punt dat tegelijk niet sterk benadrukt wordt. Het is alsof ze voortdurend in beweging zijn binnen een aantal secties en subsecties. Af en toe is één van de uitvoerders alleen aan het woord, maar behalve in de laatste solo van de trompet is er nooit het gevoel van een cadenza. Ehwaz werd gecomponeerd in opdracht van de International Trumpet Guild naar aanleiding van hun congres in 2010 in Sidney, waar het gecreëerd werd door Tristram Williams en Peter Neville.

(Paul Griffiths)

(foto: © Klaus Rudolf)