In Tempus Fluidum wordt één enkel muzikaal object, dat doorgaans gezien wordt als versiering, verheven tot de hoeksteen van de compositie. De voornaamste eigenschappen van dit muzikaal gegeven worden uitgedrukt op  meerdere niveaus en in verschillende vormen, snelheden en intensiteiten van vibrato en/of glissandi, afwisseling tussen twee met elkaar verbonden toonhoogtes (meestal met een interval van een halve toon verdeeld in zesde tonen), ritmische schommelingen en timbrepulsaties.

Aangezien het object op meerdere niveaus kan worden uitgedrukt, kan het best worden begrepen als een ‘sonische abstractie’, hoewel bepaalde manifestaties ervan een diepe, cultureel emotieve betekenis kunnen oproepen, hetzij in de vorm van een frygische cadens, een voorslag, een onvoorbereide dissonant of de metaforische klaagzang die impliciet aanwezig is in een enkele glijdende toon. Dit zijn voor mij fenomenen die dicht aansluiten bij de kern van Spaanse folklore. 

De constante latente of expliciete aanwezigheid van dit basisobject, uitgedrukt in de tijd als een opeenvolging van contrasterende processen of naast elkaar geplaatste delen creëert de illusie van een gearticuleerd oppervlak. Deze decoratieve kiemcel brengt voortdurend nieuwe vormen voort als een duidelijke analogie van onze tijd, waarin de maatschappij of de kennis zich lijken te organiseren als netwerken die verbinden en uit elkaar gaan, en zo voortdurend nieuwe vormen creëren zonder de mogelijkheid om een unieke stevige structuur te realiseren. (Jose Rio-Pareja)