Het Duitse woord ‘Wendung’ heeft verschillende betekenissen: draai, zinswending, uitdrukking, kritische fase (geneeskunde), ommekeer, catastrofe (drama). Al deze betekenissen zijn tot op zekere hoogte toepasselijk op deze compositie. Desondanks is de titel vooral gekozen voor de dramaturgische betekenis van het woord ‘Wendung’. ‘Die entscheidende Wendung’ verwijst naar de gebeurtenis in een toneelstuk die de radicale ommekeer in het dramatisch verloop teweegbrengt. Doorheen Wendung bouwt zich een dramatische spanning op tussen de drie uitvoerders, vooral tussen de hobo aan de ene kant en de fluit en de klarinet aan de andere. Deze toestand leidt tot tumult en chaos en zal volledig worden omgekeerd door een extreme, onvoorziene reactie van een van de uitvoerders.

De globale vorm van Wendung werd volledig doordacht vooraleer de details van de compositie werden uitgewerkt. Het uitwerken van deze vooraf gedetermineerde vorm is echter geheel intuïtief gebeurd. Op geen enkel moment in het stuk werd een systeem gebruikt om toonhoogtes, tijdsduren of om het even wat te genereren. Iedere noot is zo zorgvuldig gekozen, dat ze maximaal in de globale ‘Gestalt’ van het werk is geïntegreerd. De taal, die resoluut niet-tonaal is, probeert op niet-simplistische wijze bepaalde fundamentale aspecten van heel wat traditionele muzikale talen (tonale of niet-tonale) te integreren. Een zekere hiërarchie valt te bespeuren op het gebied van toonhoogte en ritme, waarbij sommige noten structureel belangrijker zijn dan andere en waarbij rondom deze noten als het ware secundaire noten graviteren. De manier waarop dit gebeurt, is echter verre van traditioneel. De exploratie van klankkleur en het gebruik van micro-intervallen bewijzen dit vanaf het begin van het werk. (Jan Vandenheede)