Door de zoektocht van componisten naar een eigen kleurenpalet zijn speeltechnieken de laatste twintig jaar flink geëvolueerd. Deze ‘extended instruments’ leiden vreemd genoeg tot een nabootsing van de reeds verworven klanken in de elektronische muziek. Ieder nieuw werk vraagt een extra investering van de musici om zich deze nieuwe technieken meester te maken en dit soms op zeer korte tijd. Toch weet iedereen dat elke muzikant een behoorlijke tijd van zijn leven spendeert aan het inoefenen van toonladders en etudes om zo langzamerhand een meesterschap/virtuositeit op te bouwen.

In Fingerfertigkeit is het deze virtuositeit die mij fascineert. De urenlange oefening die maakt dat muzikanten iets ‘on-menselijk’ doen op hun instrument. Zelfs muzikanten die beweren dat ze toonladders haten en nooit studies spelen zijn dikwijls diegenen die het meest geoefend hebben.

Voor Fingerfertigkeit vraag ik aan alle uitvoerders om drie etudes uit te kiezen die ze tijdens hun studies het meest hebben ingeoefend of, wat vaak het geval is, drie etudes die ze nog regelmatig onder handen nemen om in vorm te blijven. Het muzikale materiaal zal enkel en alleen uit deze studies worden gehaald. Zo hoeven ze niets nieuws in te stu-deren en kunnen ze zich ten volle richten op de repetities waar ze in een nieuwe context zullen worden geplaatst en waar de fascinatie voor synchroon vliegende vingers weer voorop staat. Zij zullen worden begeleid door twee Ipads, die met hun virtuele mogelijk-heden de instrumenten het vuur aan de schenen zullen leggen.

Virtualiteit versus realiteit? [S.V.]