Elastically Pink werd geschreven als reactie op de sterke emotionele schok, veroorzaakt door het verlies van mijn goede vriend Fausto Romitelli. In de geest van onze vriendschap werd dit werk geconcipieerd als een ironische hommage aan zijn muzikale tics, in afwisseling met een element van brutale articulatie, als uitdrukking van een gevoel van weerzin voor de dood zelf. Tezelfdertijd bevat het stuk verwijzingen naar de muziek van Pink Floyd, Fausto’s favoriete band.

De stemming van de compositie wordt goed beschreven door de volgende woorden van Henri Michaux (Misérable miracle – La mescaline):

“Une large plaque sensiblement circulaire et comme élastique. Un spasme en

elle la fait successivement et presque imperceptiblement tantôt contractée,

tantôt étalée. Elle est aussi comme élastiquement rose. Rose puis non rose,

puis rose, puis non rose, ou à peine rosée et ensuite extrêmement rosée.

Le rose gagne. De multiples bulbes roses apparaissent. Le rose gagne de

plus en plus. J’en fais, j’en pétille. Je bourgeonne rose. Je suffoque de roseur,

de rosissement. Le bécotage de ce rose me

gêne, m’est odieux.

Arrêt.

Ouf!”

(Paolo Pachini)