Het werk is een hommage aan mijn betreurde leraar Luc Brewaeys. Na zijn overlijden werd me vaak gevraagd in memoriams voor hem te brengen, maar woorden vertellen zo weinig, daarom wou ik er ook één schrijven in een medium dat me beter ligt. Luc echt eer aan te doen, kan immers maar op één manier, door middel van muziek. In de eerste plaats natuurlijk zijn eigen prachtige muziek.

Niet dat ik letterlijke citaten gebruik, maar er is heel vaak op subtiele manier verwezen naar zijn muziek en meer specifiek dat prachtige strijkkwartet van hem: Bowmore. De titel Come fiume Incessante betekent vrij vertaald “rusteloos als een rivier”. Een betere typering van Luc is moeilijk denkbaar. Altijd bezig, met onwaarschijnlijke snelheden denkend, nooit stil. Tot op het laatst scheppend bezig, onvermoeibaar, zelfs toen hij fysiek doodmoe was.

Een korte schets van het verloop: uit de bijna bitsige pizzicato openingspassage met een verborgen Monteverdi-citaat, komen ijle flarden tevoorschijn. Die evolueren tot een beweeglijk veld dat uiteindelijk plaats maakt voor een koraalpassage in schijnbare rust. Pas hier zit elk instrument in zijn eigen comfortzone.

In het volgende deel maakt deze rust alweer plaats voor een triller- en glissandopassage richting hoge tessituren. Het erop volgend duet tussen altviool en eerste viool is een knipoog naar een aspect van de typische schriftuur van Luc.

Het laatste deel tenslotte verwijst specifiek naar Bowmore met de obstinate herhaalde dubbelgrepen in de strijkers. [Annelies Van Parys]