“Op vlak van geluid is het post-humane tijdperk er niet één van ontlichaming, maar net van het exact tegenovergestelde: hyperbelichaming” (Kodwo Eshun, More brilliant than the sun, 1998).

Naarmate de technologie woekert en microscopisch klein wordt, wordt ze ook biocompatibel – zowel qua omvang als qua inhoud – en kan ze succesvol in het menselijke lichaam worden geïncorporeerd. Deze prothetische aanhechtingen en implantaten gelden echter niet alleen ter vervanging van lichaamsdelen die trauma ondergingen of geamputeerd werden. Deze prothetische objecten verbeteren de architectuur van het lichaam, en genereren nieuwe en meer uitgebreide operationele systemen voor lichamen en lichaamsdelen, die ruimtelijk zijn gescheiden, maar elektronisch zijn verbonden. (Stelarc over zijn project Ear On Arm - http://stelarc.org/?catID=20242, geraadpleegd op 3 December 2014)

Een ‘mirror box’ is een doos met twee spiegels in het midden (één langs elke kant), gemaakt om fantoompijn te verlichten: de pijn die sommige patiënten voelen na de amputatie van één van de ledematen. In een ‘mirror box’ plaatst de patiënt het intacte lichaamsdeel aan één kant van de spiegel, en de stomp aan de andere. De bedoeling is dat de patiënt daarna in de spiegel kijkt, aan de kant van het intacte lichaamsdeel, en ‘spiegelsymmetrische’ bewegingen maakt – zoals een dirigent dat zou doen wanneer hij een orkest leidt, of zoals wanneer we in onze handen klappen. Aangezien de patiënt het spiegelbeeld van het intacte lichaamsdeel ziet bewegen, lijkt het voor de hersenen alsof de fantoomledemaat dat ook doet. Door deze artificiële visuele feedback wordt het voor de patiënt mogelijk om de fantoomledemaat te ‘bewegen’, en deze in potentieel pijnlijke situaties te ontspannen. (http://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_box, geraadpleegd op 3 december 2014).

Mirror Box (Flesh+Prothesis #3) is geschreven voor en opgedragen aan Trio Accanto.

[Stefan Prins]