Deze multimediale muziektheatercompositie verwijst naar de verzameling kortverhalen onder dezelfde naam van William S. Burroughs en de Marokkaanse stad Tangiers die tot ‘International Zone’ werd uitgeroepen in 1912. Veel kunstenaars werden aangetrokken tot deze ‘tussenruimte’. Vertrekkend vanuit Burroughs en de historische stad Tangiers gaat Interzone over gevoelens van overgang en over bestaan in een staat van transitie. Het libretto, van de hand van Marcel Beyer, volgt op een vrije manier het literaire en biografische spoor van de auteur. 

Beyer construeert parallelle verhaallijnen en contrasten met de kracht en melancholie van Burroughs’ taal. Het publiek ziet naast de acteurs en de muzikanten ook vier grote schermen van de video-installatie in half-cirkelvorm. Op deze schermen projecteert de Belgische artieste Anne Quirynen geografische locaties en situaties die ver uit elkaar liggen. Op die manier creëert ze een bijkomende overgangsruimte die optische onzekerheden oproept.

De traditionele operastem wordt volledig geweerd uit Interzone. Enno Poppe refereert eerder aan de zangstijlen van de Arabische en Koreaanse kunstmuziek, popmuziek en Brechtiaans theater. De voortdurende transformatie van klanken en expressievormen is in lijn met Burroughs’ concept van dromerige metamorfosen. Het werk draait niet rond duidelijk afgelijnde personages, maar eerder om de voortdurende transformatie van de acteurs. De Lieder und Bilder die in samenwerking tussen de drie artiesten ontstonden zijn niet alleen muziektheater, Singspiel en liedcyclus: Interzone “overschrijdt grenzen tussen de genres; [het is] een hybride, een hermafrodiet, en op die manier ook zelf een deel van het ‘tussengebied’ waar het stuk over gaat”.

(Rainer Pöllmann)

(foto: © Harald Hoffmann)