Met klassieke compositietechnieken als vertrekpunt zoekt Jasper Vanpaemel in dit werk naar een frisse, moderne klankervaring. Een ensemble als Yarn/Wire biedt daarbij een ongelooflijke waaier aan mogelijkheden: niet alleen heeft dit ensemble een stevige reputatie opgebouwd als uitvoerders van hedendaagse muziek uit alle windstreken, ook beschikt het omwille van haar specifieke bezetting (kwartet van piano en slagwerk) ook over een indrukwekkend en quasi onbegrensd percussief klankenpalet. Jasper Vanpaemel gaat in zijn compositie The Wire echter nog een stapje verder. Door pianistiek nieuwe technieken te introduceren op keyboards en enkel met elektronische gemodelleerde klanken (samples) te werken, gaat hij de uitdaging aan om een narratieve eenheid te vinden tussen akoestisch en elektronisch gegenereerde klanken.

Hierbij laat hij zich helpen door een ander vertrouwd ingrediënt dat ook in zijn eerder werk essentieel is: de aandacht voor de fysieke, vluchtige ervaring van het musiceren op een podium dat als communicatiemedium voor emotie, suspense en drama met publiek fungeert. De rehabilitatie van de uitvoeringspraktijk geldt voor de componist dan ook als een dergelijke belangrijke steunpilaar van zijn werk, dat het af en toe zelfs zuiver muzikale keuzes overstijgt. Jasper Vanpaemel creëert zo een volledig nieuw auditief en visueel kader met eigen wetmatigheden, die als gedeelde ervaring tussen de muzikanten en het publiek fungeren. Het werk heeft dan ook veel raakvlakken met de performancekunst.

De titel van het werk refereert bijgevolg niet alleen naar het ensemble zelf, maar verwijst tevens naar de connectie tussen de verschillende muzikanten op het podium, die de rode draad doorheen de uitvoering vormt. En dat laatste is in dit geval tevens ook heel erg letterlijk te nemen... [ Jasper Vanpaemel]