Veronica is het eerste van een reeks werken voor instrumenten en ruis. Het is een stuk over complementaire ruis, over verdwijnen, over hoorbaarheid. De vormtaal in deze stuk-ken wordt door de componist soms omschreven als ‘suprematistisch’ (naar Malevitsj), omwille van het gebruik van ‘geometrische’ elementen zoals het vlak, de lijn, het punt, die achtereenvolgens verschijnen in een soort ‘abstract’ narratief.