Vertrekkend vanuit de aard van haar bezetting (vier instrumenten uit dezelfde familie; die van de snaarinstrumenten), behandelde mijn eerste strijkkwartet (Adesso, 2011 – ook in opdracht van Diotima) het onderwerp van de ‘familieopstelling’: een onorthodox, niet-westers ritueel/een therapeutische techniek die zich bezighoudt met de vele mysterieuze en onuitgesproken waarheden die zich schuilhouden tussen familiebanden en –relaties.

Het tweede strijkkwartet (Pathos of distance, 2017) verschoof de focus naar de relatie tussen het eigene, het bekende en het ‘anders-zijn’. Door de integratie van ‘vreemdere instrumenten’, zoals de Waldteufel – duidelijk ‘mindere’ strijkinstrumenten, in een poging daarmee ‘het arme anders-zijn’ te weerspiegelen en daarover te speculeren – omhelst het tweede strijkkwartet meer ethisch en politiek geladen problematieken, zoals de huidige migratiecrisis in Europa. Kaderend binnen een gelijkaardig actueel en politiek geladen gesprek, overweegt het derde strijkkwartet (2019) de potentiële rijkdommen en gevolgen die het opnemen van zo’n ‘anders-zijn’ in onze levens en gedachten kan teweegbrengen. Meer bepaald, hoe het archaïsche; het ‘ver-weg-zijn’ waarmee dat ‘anders-zijn’ zo vaak wordt geassocieerd, zou kunnen inzinken en deel worden van een dialoog rondom een vrij consequent begrip van westerse en intellectuele vooruitgang. Meer bepaald, hoe – in plaats van dat ‘anders-zijn’ te weigeren of te trivialiseren via banale en onaangename vormen van culturele toe-eigening – een nieuwe culturele deontologie, gebaseerd op de ‘interne uitbreiding’ van de ziel, ons naar een snelle toename van intellectuele artistieke outputs zou kunnen leiden.

[Oscar Bianchi]

foto © Astrid Ackermann