Barstow werd oorspronkelijk gecomponeerd voor Adapted Guitar 1 en bariton, en werd afgewerkt in mei 1941 terwijl Partch in een verlaten gedetineerdenkamp leefde in Anderson Creek, Californië. In januari 1942, slechts enkele maanden nadat hij in Chicago was aangekomen, herwerkte hij het stuk voor twee stemmen, Adapted Guitar 1 en zijn nieuwste instrumentontwerp – een microtonaal harmonium dat hij Chromelodeon 1 noemde. In juni 1943, in Ithaca, New York, voegde hij een deel toe voor zijn Kithara 1.

De versie die Scordatura uitvoert, combineert deze derde versie met de vierde, die dateert van november 1954. Het kenmerkende ritornello introduceert elke beweging, en werd oorspronkelijk gespeeld op de Diamond Marimba. We hebben onszelf echter enige artistieke vrijheid toegestaan door de trapsgewijze, microtonale glissandi over te dragen naar de fluit, een instrument dat Partch zelf zag als een complexe uitdaging voor elke beginnende instrumentuitvinder!

Partch maakte (met assistentie van George Bishop en Gilman Chase) in Chicago in mei 1942 voorbeeldopnamen van verschillende composities op acetaat discs [een soort grammofoonplaat]. Bij deze discs voegde hij een typoscriptbijsluiter
waarin de volgende aanwijzingen stonden over Barstow:“In februari, 1940, net voorbij de Mojave rivier, ten Noorden van
Barstow, Californië, vond ik enkele ongebruikelijke inscripties op de vangrails van een snelweg. Namen en adressen van lifters – letterlijk honderden en duizenden van hen – staan op de rails en verkeersborden van alle drukke Amerikaanse snelwegen. Maar de inscripties in Barstow waren niet enkel namen en adressen. Er stonden maar acht leesbare teksten, geschreven in potlood op de witte verf, en ik schreef ze een voor een over, precies zoals ze geschreven waren, inclusief punctuatie, als die er al was. En zij worden integraal onbewerkt weergegeven in “BARSTOW”. Waarschijnlijk geven ze een representatieve dwarsdoorsnede van de gemiddelde Amerikaanse lifter.

Zij die op zoek zijn naar een gratis rit, geraken makkelijk in Barstow vanuit het Westen, maar ze geraken niet gemakkelijk verder omdat ze de wijde Mojave Woestijn moeten doorkruisen. De volgende bewoonde plekken die meer te bieden hebben dan een tankstation en een nachtclub zijn Las Vegas, Nevada, 157 mijl naar het Noordoosten, en Needles, Californië, 153 mijl naar het Oosten. Op deze lange stroken land, zijn ritten schaars, en Barstow wordt zo een bottleneck voor lifters. Enkel een lifter zou instinctief weten dat deze vangrail psychologisch gezien een van de betere plekken is om een lift te krijgen. Ze ligt net voorbij een rivierbrug, niet te ver van de stadskern om passerende automobilisten in een strijdlustige stemming te brengen jegens eenieder die hen wil tegenhouden, en – zeer belangrijk – ze biedt een plek om te zitten. Hier brengen de lift-inscripteurs vele uren door, als het geen dagen zijn, wachtend op die ene zachtgeluimde automobilist, en vullen ze hun tijd door op hun zitje te krabbelen. De vangrail wordt een soort prikbord, een klaagmuur, een huwelijksbureau en een prikkel voor de stroming van de onbewuste geest.” [CHRIS RAINIER]