Wat we in Harakiri horen, lijkt niet onmiddellijk muziek te zijn. In dat opzicht is Harakiri geen muziek. Het verschil tussen wat we horen en muziek belet ons muzikale bestand-delen nog als muziek te begrijpen. Harakiri stelt verschillende niveaus van activiteit voor. Die niveaus moeten goed van elkaar gescheiden zijn, opdat ze niet als structurerend zou-den overkomen. Een lang aangehouden toon krijgt bijvoorbeeld een nieuwe betekenis. Hij resulteert uit een actie die hem uit zijn normale energietoestand (meting van spanning: 440 Hz/sec; specifiek gewicht; etc.) losweekt: de la-snaar wordt twee en een half octaven lager gestemd.

Dergelijke verschillende activiteitsgraden worden toegepast op fenomenen als een tremolo, een octaaf, een kwint, een dubbeloctaaf met snelle interne structuur of een cre-

scendo, waardoor deze fenomenen iets ‘smerigs’ krijgen. Dat komt omdat ze schijnbaar concrete prikkels bevredigen, omdat ze ons werk besparen, of omdat het vervreemdings-mechanismen zijn die de splitsing van bijvoorbeeld een crescendo in verschillende niveaus benutten om de perceptuele schaapjes op het droge te krijgen. Uiteindelijk slaat spanning om in het buitenspel zetten van de natuur. Staan luisteraars daar lekker buiten? Zou een artificiële stortbui niet welkom zijn omdat ze ons van de zwoelte bevrijdt? [NAH]