De duivel ziet alles binnenstebuiten: in de hel verandert het goede in het kwade. Door de vervorming van de magische spiegel lijkt het mooie afschuwelijk. In Me Quitte wordt het klassieke liefdeslied Ne Me Quitte Pas weerspiegeld in een kabinet van magische spiegels. In de liederen die deel uitmaken van deze compositie wordt Jacques Brels chanson zijde-lings omgekeerd als een gespiegelde verdraaiing, een liefdeslied zoals het wordt gezongen in de hel. Beantwoorde liefde is één van de grootste idealen van onze cultuur. Niet alleen is er een christelijk-religieuze reminiscentie; de geneugten van de liefde zijn ook de ruggengraat van de levensvisie in de popcultuur. De realiteit is echter in veel opzichten anders: liefde is niet altijd de bron van vreugdevolle verlossing. Integendeel, ze is net zozeer de oorzaak van menselijke smart en vernedering: ze is egoïstisch, onromantisch, destructief, wreed. Onbeantwoorde liefde is misschien zelfs de essentie van liefde – en geen afwijking. [nR]