De titel Gougalon stamt uit het Oudhoogduits en draagt de volgende betekenissen: be-dotten; belachelijke bewegingen maken; iemand beetnemen door middel van valse magie; de toekomst voorspellen. De titel verwijst naar een Proustiaans moment dat ik – totaal onverwacht – ervoer tijdens mijn eerste reis naar China. In 2008 en 2009 bracht ik een bezoek aan onder meer Hong Kong en Guangzhou. De sfeer van de oude en arme woon-wijken met hun smalle, kronkelende steegjes, rondtrekkende voedselverkopers en marktplaatsen – en dat allemaal op een boogscheut verwijderd van de megalomane videoscher-men, ultramoderne gebouwen en schitterende winkelcentra – bracht in mij opnieuw de herinnering van een reeds lang vergeten ervaring uit mijn kindertijd naar boven.

Het deed me sterk denken aan Seoul in de jaren ’60, aan de periode na de Koreaanse Oorlog en voor de radicale modernisering, aan omstandigheden die niet langer bestaan in het (Zuid-)Korea van vandaag. Het deed me in het bijzonder denken aan een groep entertainers die ik een paar keer aan het werk zag als kind. Deze amateurmuzikanten en -acteurs reisden van dorp tot dorp om zelfgemaakte medicijnen – die in het beste geval ondoeltreffend waren – aan de mensen aan te smeren. Om de dorpsbewoners te lokken begonnen ze met een spel waarin ze zongen, dansten en verschillende stunts opvoerden. Alles was extreem amateuristisch en kitscherig, maar het ontketende telkens een ongelooflijke stroom van emoties bij de toeschouwers. Dit was verre van verrassend, aangezien dit straattheater bijna het enige entertainment was in een leven dat gekentekend werd door armoede en onderdrukking. Daarom was het hele dorp aanwezig op dit ‘grote evenement’, een situatie waar ook anderen van mee trachtten te profiteren: waarzeggers, kwakzalvers en straatventers.

Gougalon verwijst niet direct naar de amateuristische en armzalige muziek van dit soort straattheater. De herinneringen die ik hierboven beschreef leverden eerder een kader, net zoals de titels van de aparte bewegingen niet illustratief bedoeld zijn. Deze compositie gaat om een soort ‘imaginaire volksmuziek’, die gestileerd is, in zichzelf gebroken, en enkel aan de oppervlakte primitief. [U.C.]