‘Hoe kan men nog zingen?’ De geschiedenis van de kunsten, en in het bijzonder die van de muziek, heeft doorheen verschillende tijdperken de meest uiteenlopende antwoorden op deze vraag gegeven. Voor mijzelf stelt zich, met het oog op de muziek die ik wil schrijven, de volgende vraag: ‘Waarom volgt op één klank een andere klank?’ Deze vraag van Luigi Nono stelt op een krachtige en diepzinnige manier de traditionele antwoorden in vraag. De vragen blijven bestaan,  aangezien de klank uit volmaakte kiemcellen bestaat, die uit de stilte komen en dadelijk in de stilte terugkeren, met het voortdurende risico dat op elk moment alles gegeven wordt en dat juist daarom alles een einde kan hebben.

In deze context heeft het dan ook geen zin om over een volgorde of gerichtheid te spreken die de verschillende delen van een werk zou moeten verenigen. De delen volgen elkaar niet op volgens een dialectische logica of in een cyclische vorm; ze zijn eerder ‘aan elkaar geregen’. Zo ervaart men telkens weer nieuwe mogelijkheden, die reeds in de eerste impulsen van het werk vervat waren. Enkel zo kan men compositorische keuzes verklaren die procesmatigheid ontkennen en een begrip verlangen dat niet in eerste instantie het reeds bekende bevestigd wil zien. Ik beroep me daarbij op het alomtegenwoordige uiteenvallen van de muzikale taal, op de noodzakelijkheid om cumulatieve processen tegen te houden en te doorbreken van zodra ze voorspelbaar zijn, of op vaak voorkomende ruimtelijke veranderingen of temporele vertragingen. Ik laat het dan ook aan de toehoorderover om de lacunes met eigen fantasie en eigen gedachtes te vullen, en tegelijkertijd – dit is niet minder belangrijk – de afzonderlijke delen van het werk met elkaar te verbinden.