Unter die Hammers benadert verschillende gedaantes van resonantie. Met zijn extreem dynamisch bereik en lijvige   klankkast is de piano de motor voor het genereren van een constant resonantieveld. Het klavier van de piano wordt massief gebruikt; brede clusters spreken de volledige reikwijdte van het instrument aan. De pianist dient de beide  voorarmen – van elleboog tot vingertoppen – te gebruiken om weidse regionen van het klavier te bespelen.

Om precieze klanktexturen te creëren dienen virtuoze bewegingen uitgevoerd te worden waarbij ook een choreografisch  bewustzijn van de uitvoerder gevraagd wordt. Uit de totaalklank bevrijdt zich een thematiek waarvan de tonen gebaseerd zijn op de harmonieken die men verkrijgt door de saxofoon volledig te dempen. De saxofoon fungeert als een extra resonator en tevens als een filter. Door het gebruik van verschillende stemmingen en het spelen van multiphonics (die in essentie een verstoord harmonisch spectrum vertonen) manipuleert hij de perceptie van het constante resonantieveld. Hij kruipt als het ware in de huid van de piano en geeft die een andere gedaante. Met het gebruik van de Pythagorese stemming (gebaseerd op volmaakt reine kwinten) daagt hij ons moderne oor uit, en legt hij de vinger op de wonde van de piano die met zijn ‘welgetemperde stemming’ een vat vol concessies is. De elektronica op haar beurt geeft aan de saxofoon een kunstmatige resonantielengte en gaat met zijn eigen harmonische spectrum een autonoom leven leiden. De elektronica werd ontwikkeld in samenwerking met GRAME (Lyon) en studio BL!NDMAN (Brussel), met dank aan Max Brückert en Bart Bouckaert. Unter die Hammers is een opdracht van TRANSIT, waar het op 24 oktober 2009 gecreëerd werd door Yukiko Sugawara en Marcus Weiss.