Bij de oude meester Cage duidt ‘Silence’ op het opgeven van iedere doelstelling. Bij hem kan de muziek zwijgen en al het andere hoorbare laten binnentreden in een geënsceneerde tijd. Tegelijk kan ook de oneindige vermenigvuldiging van muziek en daarmee van intenties de gewenste intentieloosheid bereiken. Daarbij vertoont het noodzakelijke poneren van een begin en een einde nog steeds werkachtige resten. Nono overkoepelt het zwijgen met reusachtige fermatetorens om tijd in het werk conceptueel te poneren als een vrijheid waarin men op het ongehoorde of het onverhoorde dient te letten om de eigen beperkingen te kunnen doorbreken – sociale, menselijke impulsen, natuurontdekkingen, kleuren, paden… In Silver Silence is het zwijgen niet slechts zilverkleurig, maar, zoals zilver vaak is, donker, bruinzwart. In dit stuk had ik van bij het begin een insisterend tempo van 138 voor een kwartnoot voor ogen. Bij het onderzoeken van dit getal kwam ik uit bij 69 en 23. Dit laatste getal is ‘het’ getal van Alban Berg, de componist van de grandioze stiltes in Wozzeck. 77x23 (plus één kwartnoot) is dan ook de tijdstructuur die aan het stuk ten grondslag ligt. De gebeurtenissen zwemmen in deze tijdsruimte en blijven er op het einde haast volledig uit afwezig.

“Silence” werd voor mij de interessante waarneming van het aaneenknopen van tijd. Het is een hoor- en opvattingsinstelling voor de tijdelijke en muzikale ‘neens’ op het macroniveau. Bij het componeren had ik vaak de indruk dat ze verwonderd de schouders zouden optrekken over de soorten ‘ja’s’ en hen dringend het zilverdonker zouden aanbevelen. In het Brockhaus Lexikon staat te lezen: ‘Zilver is zachter dan koper en harder dan goud. Van alle metalen geleidt het elektriciteit en warmte het best, het is tegen lucht bestand en de beste reflector voor zichtbaar en infrarood licht…’ Op die manier durft ook ‘Silence’ al eens te beginnen zweten!!!

Silver Silence werd gecomponeerd in opdracht van TRANSIT en aldaar gecreëerd op 29 oktober 2006 door Trio Fibonacci. (Nicolaus A. Huber)