Hoewel de titel niet meteen aanduidt waarover het stuk precies gaat,wijst hij toch op het meest kenmerkende aspect van deze compositie. Het stuk opent met frisse en speelse figuren in de hobo en de fluit ondersteund door de piano. Al snel worden deze abrupt afgebroken door een diepe cluster. Dit creëert een spanningsveld waardoor de vrolijke guirlandes van het begin naar het einde toe volledig getransformeerd worden tot contemplatieve zelfs bijna treurende melodieën. Vandaar de meer verklarende aanduiding op het einde in de partituur: ‘guirlandes contemplatives ’