Pieceis is evenals mijn vorige compositie een poëtische zoektocht naar het vervlechten van verschillende muzikale vormen en structuren en de invloed hiervan op de perceptie van zowel die vormen als zelfstandig geheel als van de klinkende resultante. Het idee tot het maken van een aantal stukken dat deze ideeën uitdiept, komt uit de luisterervaring: het besef dat bij het bijwonen van een concert niet alleen de werken afzonderlijk maar ook en vooral het concert als geheel wordt waargenomen, bewust of onbewust. De perceptie van een compositie is namelijk sterkt afhankelijk van de muzikale context waarin ze wordt gepresenteerd. Een pianosonate van Beethoven wordt ongetwijfeld anders ervaren tussen twee electro-akoestische stukken van John Cage dan tussen twee andere willekeurige romantische pianosonates. Vermits het samenstellen of componeren van concertprogramma’s echter niet tot de kerntaken van de componist behoort, onderzocht ik deze ideeën dan maar binnen een aantal composities, wat mij bovendien behoorlijk meer vrijheid gaf. Hoewel het zonder twijfel interessant zou zijn om bestaande muziekstukken met een zekere polyfonie tussen, boven of onder elkaar te laten horen, kan ik mij voorstellen dat dit (jammergenoeg) zou ervaren kunnen worden als nodeloos geëxperimenteer dat bovendien afbreuk zou kunnen doen aan de integriteit van de gekozen werken. De deelstukken die aan de basis liggen van dit stuk werden in eerste instantie afzonderlijk van elkaar gecomponeerd,doch niet met de bedoeling als zelfstandige composities gebruikt te kunnen worden. Ze werden vervolgens op een nauwkeurig uitgedachte manier in elkaar vervlochten in het slotdeel van pieceis. Ik heb er bovendien voor gekozen de verschillende deeltjes zowel in de tijd als in de ruimte van elkaar te scheiden.De luisteraar kan in het slotdeel dus zowel het geheel waarnemen als de afzonderlijke  deelcomposities en de relatie tussen die verschillende werelden.