Sinds de jaren ’60 is de muziek van Aldo Clementi in hoofdzaak gebouwd rond één principe: een dichte textuur van canonische stemmen. Meestal neemt hij één kleine, vaak delicate frase als uitgangspunt, die hij dan transformeert tot een kantwerk van in elkaar hakende canons die ragfijne patronen vormen.
Madrigale (1979) is een uitstekend voorbeeld van die werkwijze. Het basismateriaal van het stuk haalde Clementi uit een ‘morceau de salon’ van Anatoly Lyadov – een romantische Russische componist die zelf leerling was van Rimsky-Korsakov en die als leraar onder meer aan de jonge Prokofiev lesgaf. Het is allicht geen toeval dat Clementi, zelf een componist van delicate korte werken, zijn inspiratie zoekt bij Lyadov die vooral om zijn muzikale miniaturen bekend stond en nagenoeg geen werken van grote dimensie schreef.

Het korte citaat van Lyadov wordt meteen in een dichte canonische zetting gepresenteerd. In de loop van het stuk vertraagt de beweging geleidelijk en worden de canons die begonnen als vrolijk ratelende mechaniekjes langzaam uitgerekt en transparanter. De heldere en transparante klank van de prepared piano ondersteunt de doorzichtigheid van dit procédé.