Samoki (‘FarbenKlangSpiel’ for string trio and beamer) is misschien nog het best te omschrijven als een soort interactief computerspel, waarbij de drie musici zich geleidelijk een ‘weg banen’ doorheen een partituur, die ze zelf al spelend samenstellen.

Naar analogie met een computerbeeld, dat is opgebouwd uit combinaties van de drie hoofdkleuren rood, groen en blauw, wordt de partituur hier immers weergegeven als een mozaïek (Samoki is een anagram van ‘mosaik’) van een aantal korte, gekleurde muzikale modules. De kleur bepaalt wie welke module moet spelen. Modules in andere kleuren worden door deze speler gewoonweg overgeslagen. Modules die door meerdere spelers moeten worden gespeeld, worden weergegeven in de betreffende mengkleur (bv. paars voor speler blauw EN rood; zwart/wit voor speler rood EN groen EN blauw). Telkens een speler onderaan het scherm is gekomen, verandert hij/zij via de computer zijn/ haar eigen inbreng in het totaalbeeld en begint terug bovenaan het (nieuwe) beeld.

Op deze manier is het geprojecteerde computerbeeld dus niet alleen de partituur die de musici moeten uitvoeren, maar tevens het tussentijdse resultaat van wat zij zelf hebben samengesteld. Ook reflecteert het via zijn kleursamenstelling, zoals de ondertitel ‘FarbenKlangSpiel’ aangeeft, op elk moment de inbreng van iedere individuele speler in het totale klankbeeld van dat ogenblik. En aangezien elk lid van het trio een duidelijk onderscheiden klanktimbre heeft, is ook de term ‘Klangfarben’ hier op zijn plaats. Trouwens, ook de titel Samoki verwijst op zijn beurt naar het klankverloop van het totale stuk. Het spel bestaat immers uit 6 ‘levels’, die je zou kunnen karakteriseren met de letters ‘S’ ‘a’ ‘m’ ‘o’ ‘k’ en ‘i’, als een soort samengebalde onomatopee. Kortom, Samoki is een spel met kleuren en klanken, voor strijktrio en dataprojector. (Peter Swinnen)