Dit strijkkwartet is het eerste werk uit de Sombras-cyclus van Posadas, waaraan in latere stukken een klarinet en een sopraanstem worden toegevoegd.

De figuurlijke macht van het duistere sublimeert de metafoor tot een klankdraagvlak dat de vele compositorische strategieën verbindt die Posadas in zijn kwartet Elogio de la sombra toepast. De onmiddellijke herneming van een voorgaand deel als een halo die de grenzen van het stuk afbakent - heel nadrukkelijk in Elogio de la sombra - kan je het beste omschrijven als een fantasmagorische herhaling van geluid. Dit handigheidje lijkt op het eerste gezicht een extreem radicale vorm van het contrast tussen zwak en sterk, dat tijdens het classicisme traditioneel voor herhalingen wordt gebruikt, maar Posadas benadrukt dit nog meer door conventioneel geluid om te zetten in grillige, harmonische cascades of met een zwiepende ‘flautato’-stokvoering. Het donkere effect van het abrupte dempen van de dynamiek zorgt - op een mooie en poëtisch tegenstrijdige manier - voor een flonkerende interne helderheid. 

Visueel onderscheidt deze klankinterpretatie van schaduwen zich van een fotonegatief; ze heeft meer weg van een blauwdruk, een soort merkteken, een afdruk. Daarnaast doen tal van gangbare technieken en het toevoegen van voorwerpen tussen de snaren de conventionele geluidskwaliteiten van de instrumenten vervagen. Zo worden klarinetrietjes tussen de snaren van de eerste viool en de altviool geplaatst en houten rietjes op de cello; en dan is er de Heifetz-demper die op een unieke en hoogst ongewone manier wordt gebruikt. Al deze strategieën monden uit in een verklanking van schaduw door een ronde, volle klank akoestisch te vervormen - een klank die op een donkere, bijna morbide manier aanzet om te zoeken naar een zekere transparantie. [José Luis Besada]